Marzenia o wydłużeniu żywota wciąż skłaniają do poszukiwań i analizy tego, jak żyją stulatkowie. Z analiz i obserwacji najstarszych ludzi w różnych krajach wyciągane są podobne wnioski.
Biolodzy szacują, że ludzki organizm jest zaprogramowany na przeżycie około 120 lat, ale tylko nieliczni przekraczają setkę. Kluczem do długowieczności są nie tylko dobre geny, lecz także mnóstwo innych czynników, zwłaszcza zdrowe nawyki. Długowieczni seniorzy przez większość życia nie jadają dużo mięsa i słabo słodzą, a – co za tym idzie – rzadko chorują na otyłość czy cukrzycę. Siłą rzeczy byli wolni od elektroniki, nie nosili bezustannie telefonów i nie wpatrywali się w ekrany. Bazowali tylko na realnych znajomościach i dopóki mogą, utrzymują silne relacje emocjonalne z rodziną i przyjaciółmi. Stresu, który potrafi być zabójczy niezależnie od czasów, zaoszczędziło im unikanie rywalizacji czy zachłanności.
Wielu ze stulatków wyciszenia i sił szukało w wierze. Warto docenić efekty modlitwy (niezależnie od wyznania) czy medytacji. Stulatkowie to najczęściej osoby, które miały przez większość życia dużo ruchu. Oprócz aktywności fizycznej liczy się też umysłowa. Kto nie usypiał umysłu, nie rozleniwiał pamięci, wyrobił sobie na tyle dużą rezerwę w mózgu, że nawet gdy pojawią się w nim zmiany, silnie rozwinięta siatka połączeń neuronalnych sprawi, że objawy demencji ujawnią się później.
Z długowiecznością związane jest od pewnego czasu pojęcie „niebieskich stref”. Chodzi o obszary z największą liczbą stulatków. Na świecie jest ich pięć. Poszczycić nimi mogą się mieszkańcy Okinawy, Sardynii, Ikarii, Kostaryki i miasta Loma Linda, ale wyjątki długowieczności zdarzają się też w innych rejonach świata, nawet znacznie uprzemysłowionych i stresogennych. Tym, na co narzekają osoby o spełnionych życzeniach stu lat, to czasem nie tyle brak sił, co samotność pokoleniowa – brak bliskich i przyjaciół ze swoich lat, bo prawie wszyscy odeszli…
Halina Kossak
