2 lipca Iga Cembrzyńska obchodzi 82. urodziny. Wspaniała aktorka i zarazem piosenkarka może być wzorem dla młodego pokolenia artystów. Do sławy nie potrzebowała bycia celebrytką. Spożytkowała swój talent, zapał i nietuzinkową osobowość.
Urodziła się w Radomiu tuż przed wojną, a uczyła się po okupacji w klasie o profilu przyrodniczo-geograficznym, jednocześnie pobierając lekcje gry na fortepianie. Studiowała na PWST w Warszawie. To tam przyjęła imię Iga, które nawiązuje do Igi Mayr, jej aktorskiej inspiracji (prawdziwe imię aktorki to Maria, ale tych było kilka na roku i profesor kazał „jakoś się nazwać”). W 1964 r. debiutowała na ekranie rolą księżniczki Eminy w „Rękopisie znalezionym w Saragossie”. Szybko zabłysła też na scenie muzycznej, głównie poprzez opolski festiwal. W latach 70. dużo grała u Andrzeja Kondratiuka („Hydrozagadka”, „Panna i Łucznik”, „Pełnia” i inne), z którym była w parze. Wyszła za niego na początku lat 80. i byli razem do jego śmierci w 2016 r. Mieszkali we wsi Gzowo. Nie mieli dzieci.
Wracając do młodych lat, wspomina rozczarowanie taty wyborem swojego zawodu. Uznawał go za frywolny, wolał córkę pianistkę. Pani Iga w obawie o grzech udała się nawet do księdza, ale spowiednik uspokoił ją, że to nie wina, a powołanie. Sama szyła sobie kostiumy lub z pomocą krawcowej z Radomia. Jeśli chodzi o Kondratiuka, w wywiadzie dla „Werandy” powiedziała: „Dane mi było przeżyć bajkę, tak pamiętam wybuch mojej wielkiej miłości. Wydała mi się snem. Musiałam się przestraszyć tego uczucia, bo napisałam Andrzejowi kartkę i wsunęłam w drzwi mieszkania. Kilka zdań, że nie możemy być razem, że przepraszam, że może jeszcze kiedyś się zobaczymy. Wsiadłam w samochód i odjechałam. Chwilę później przeżyłam szok – pod koła mojego auta rzucił się jakiś mężczyzna. Nie mogłam uwierzyć, to był Andrzej: „Chcesz mnie zabić, wariatko? Zostawiasz mnie, przecież i tak będziemy razem!”. Nie wiem, jak się znalazł na tej drodze. Byliśmy jak Adam i Ewa, żadne z nas bez siebie nie istniało. Wyczuwaliśmy nawet swoje myśli.”
Kupili kawałek ziemi pod Pułtuskiem i zbudowali dom zwany Dziuplą. Szybko wypełnił się zwierzętami, bo Kondratiuk je kochał. Jak widział psa na łańcuchu, zaraz chciał ten łańcuch przecinać. „Czasem podróżowaliśmy z nimi samochodem. To było czyste wariactwo! Siedziałam za kierownicą z kotem na kolanach, obok mnie na miejscu pasażera siedział As, z tyłu siedział Andrzej z resztą psów i kotów. To w Gzowie nakręcili „Gwiezdny pył”, „Mleczną drogę”, „Wrzeciono czasu” i wiele innych filmów.
Halina Kossak
