Turystyka tatrzańska zaczęła się rozwijać już w XIX wieku. Pod jego koniec stała się dość popularnym sportem. Im więcej turystów przyciągały Tatry, tym więcej jednak było wypadków. W 1907 pojawił się po raz pierwszy pomysł utworzenia ochotniczego pogotowia do ratowania osób zaginionych w górach. Miało by ono działać podobnie, jak ochotnicza straż pożarna. Władze austriackie udało się przekonać do pomysłu w 1909 roku.
Początkowo Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (TOPR) liczyło jedynie 11 członków. Nie mieli ani telefonów, ani tym bardziej śmigłowców. Mimo wszystko funkcjonowanie tej instytucji znacznie poprawiło bezpieczeństwo w górach. Nie tylko ze względu na akcje ratownicze. TOPRowcy szybko się zorientowali, że lepiej jest zapobiegać wypadkom informując turystów o potencjalnych niebezpieczeństwach. W tym czasie poczyniono spore postępy w przewidywaniu schodzenia lawin i występowania innych zjawisk niebezpiecznych dla turystyki górskiej.
TOPR kontynuował działalność nieprzerwanie przez lata II Rzeczpospolitej i okupacji. Za PRL w 1951 włączono TOPR do Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (GOPR), by w III RP znów go wyodrębnić w 1991 roku. W międzyczasie znacznie się zmieniły warunki jego funkcjonowania. W latach 60` pojawiły się helikoptery, ale też i masowa turystyka. W latach 90` do powodzenia wielu akcji ratunkowych przyczyniły się telefony komórkowe.
