4 grudnia jest dorocznym świętem górników – Barbórką. Nazwa święta pochodzi od imienia Barbary. Pierwsze wzmianki o obchodach barbórkowych na ziemiach polskich pochodzą już z XIV wieku. Zgodnie z tradycją rano górnicy wybierali się w mundurach na uroczystą mszę św. Nabożeństwa niekiedy były także odprawiane na terenie kopalni przy figurze św. Barbary.
Od XIX wieku górnicy po zakończonej mszy św., przy akompaniamencie orkiestry, maszerowali ulicami miasta oraz przez teren kopalni, by finalnie dojść przed siedzibę dyrekcji zakładu. Tam odbywała się uroczysta akademia. Przełożeni dziękowali pracownikom za ciężką pracę w niebezpiecznych warunkach i wkład w rozwój kopalni. To także dzień, w którym wspomina się tych pracowników kopalń, którzy zginęli w wypadkach przy pracy. Poza ceremonią kościelną w Polsce odbywają się również liczne wydarzenia kulturalne organizowane dla całych rodzin.
Św. Barbara w sposób szczególny związana jest z tradycją górniczą, jednak jest też patronką trudnej pracy i dobrej śmierci. Tak naprawdę opiekuje się więc wszystkimi, którzy podczas wykonywania swojej pracy ryzykują życie, np. saperami i marynarzami. Jej opieki szukają także hutnicy, flisacy, kamieniarze, kowale, ludwisarze, strażnicy, więźniowie, murarze i architekci. Na Kaszubach „barbórkę” obchodzą rybacy – w tym dniu odprawiana jest uroczysta msza św. za tych, którzy pracują na morzu.
W czasach okupacji hitlerowskiej i stanu wojennego św. Barbarze – opiekunce ludzi podziemia – polecała się polska konspiracja. Święta jest też opiekunką rodzin.
WEM
