Polska po przełomie 1989 roku odzyskała po pięćdziesięciu latach faktyczną niepodległość. Jednak na terenie Rzeczypospolitej wciąż stacjonowały poważne siły radzieckie, z siedzibą dowództwa Północnej Grupy Wojsk w Legnicy. Polska cały czas była częścią Układu Warszawskiego i w związku z tym radzieccy wojskowi mieli pełen wgląd we wszelkie informacje dotyczące naszych sił.
Początkowo ZSRR mocno się ociągał z wycofywaniem wojsk ze swoich krajów satelickich. Jednak zjednoczenie Niemiec w 1990 roku (RFN było członkiem NATO) oznaczało, że radzieckie wojska muszą się stamtąd wycofać – przez terytorium polskie. Tą okazję polscy politycy wykorzystali do nacisku na Sowietów – nie chcieli przepuszczać rosyjskich żołnierzy bez wynegocjowania konkretnej daty wycofania Armii Czerwonej z Rzeczypospolitej. Ostatnie oddziały (już rosyjskie, gdyż ZSRR się rozpadł) wyjechały dopiero w 1993 roku.
Już w następnym roku Polska przystąpiła do programu „Partnerstwo dla pokoju”. W jego ramach nasi żołnierze w ramach sił IFOR brali udział w misji pokojowej NATO w Bośni. W czerwcu 1997 r. Polska została oficjalnie zaproszona do Sojuszu Północnoatlantyckiego, wraz z Czechami i Węgrami. W następnym roku kolejne rządy państw NATO ratyfikowały protokoły akcesyjne, określające dokładnie zasady, na których nowe państwa miały się stać członkami Sojuszu. Wreszcie 12 marca 1999 r. Bronisław Geremek, ówczesny minister spraw zagranicznych, przekazał na ręce sekretarz stanu USA Madeleine Albright akt przystąpienia Polski do Traktatu Północnoatlantyckiego. Od tej chwili Polska stała się formalnie i praktycznie krajem członkowskim NATO. Już w 12 dni po tym wydarzeniu Rzeczpospolita wzięła udział w pierwszej wojnie w ramach NATO – interwencji w Kosowie.
