Białowieski Park Narodowy to obszar cennej przyrody chroniony z największym zaangażowaniem, jako jeden z siedmiu na świecie i trzech w Europie obiektów dziedzictwa światowego, leżący po obu stronach granicy państwowej. Powierzchnia całej puszczy przekracza 150 tys. ha, z czego w granicach Polski leżą 62 tys. ha – reszta znajduje się na terytorium Białorusi.
Puszcza Białowieska, wpisana na listę UNESCO w 1979 r., to las prastary, jej serce liczy ponad 500 lat. Na jej terenie znajduje się Białowieski Park Narodowy. Symbolem puszczy i parku jest żubr.
Centralny fragment Puszczy jest najlepiej zachowanym naturalnym lasem liściastym i mieszanym na Niżu Europejskim. Największą powierzchnię zajmują lasy grądowe z dębem i grabem. Na terenach okresowo zalewanych rosną olsy i łęgi, natomiast w suche miejsca są siedliskiem boru sosnowego, świerkowego i mieszanego. Z tego szczególnie cenne są w pełni wykształcone grądy. Charakterystyczną cechą Puszczy Białowieskiej jest duża ilość tak zwanego „martwego drewna”, stanowiącego w obszarze ochrony ścisłej martwą biomasę (25% masy wszystkich drzew). Martwe drewno staje się przytulnym domem dla niezliczonej ilości gatunków grzybów, pleśni, bakterii i owadów. Wiele z nich to gatunki zagrożone wyginięciem.
Będąc w Puszczy doznamy prawdziwej podróży w czasie. Tylko tutaj możemy zobaczyć jak wyglądała przyroda środkowej Europy wieki temu. W Puszczy Białowieskiej żyją żubry, a poza nimi 50 gatunków ssaków, około 200 gatunków ptaków i 1000 gatunków owadów. Najstarsze z dębów, rosnących w Puszczy Białowieskiej pamiętają króla Władysława Jagiełłę. Już dzisiaj białowieskie dęby są rekordzistami w wysokości i szerokości pni. Niektóre dęby mają swoich patronów.
POT
