Pierwsze skromne postulaty zostały ogłoszone już w pierwszym dniu strajku w Stoczni Gdańskiej. Jednak po kilku dniach, kiedy do strajkujących dołączyli przedstawiciele innych zakładów, sytuacja się zmieniła. Sprzeciwiono się deklaracji dyrekcji stoczni, która zapowiedziała koniec niepokojów. Powołano Międzyzakładowy Komitet Strajkowy (MKS), który miał na celu przedłużenie strajku aż do osiągnięcia wspólnego sukcesu, a po jego zakończeniu – dopilnowanie realizacji żądań oraz koordynacji organizowania wolnych związków zawodowych. W tym samym czasie do Gdańska udali się z Warszawy przedstawiciele KSS KOR: Mirosław Chojecki, Konrad Bieliński, Ewa Milewicz.
MKS opracował listę 21 postulatów: w pierwszym punkcie żądano „Zalegalizowania niezależnych od partii i pracodawców związków zawodowych”, w drugim – „Zagwarantowania prawa do strajku”, a w trzecim – „Przestrzegania zagwarantowanej w Konstytucji PRL wolności słowa, druku i publikacji”. W kolejnych robotnicy wymagali od komunistycznego rządu m.in. „zniesienia represji za przekonania”. Przedstawili także listę szczegółowych postulatów ekonomiczno-socjalnych: „Zagwarantowania wzrostu płac równolegle do wzrostu cen”, „Wprowadzenia bonów żywnościowych na mięso”, „Obniżenia wieku emerytalnego”, „Skrócenia czasu oczekiwania na mieszkania” czy „Wprowadzenia wszystkich sobót wolnych od pracy”.
Wszystkie postulaty zostały spisane na dwóch drewnianych tablicach przez Macieja Grzywaczewskiego i Arkadiusza Rybickiego, gdańskich studentów i członków Ruchu Młodej Polski, popierających dążenia strajkujących stoczniowców. Wspomniane tablice zostały zawieszone na bramie stoczni. Tego samego dnia kapelan stoczniowców ksiądz prałat Henryk Jankowski odprawił uroczystą mszę, w której uczestniczyło kilkanaście tysięcy ludzi. Ustawiono również przed zakładem krzyż upamiętniający stoczniowców poległych w 1970 r. Tymczasem w Szczecinie również wybuchł strajk i powstał MKS.
M. G.-K.
muzhp.pl
