Nazwa wrzesień pochodzi od kwitnących w tym okresie wrzosów. Ludowe nazwy września to „pajęcznik” (od nici babiego lata) oraz „jesiennik” (od rozpoczynającej się jesieni).
Wrzesień jest miesiącem przejściowym pomiędzy latem a jesienią. W dawnej Polsce pomimo końca lata nie ustawały prace polowe. Już z początkiem września dojrzewał powszechnie uprawiany na ziemiach polskich len. Była to roślina niezwykle ważna – z jej włókien sporządzano nici, z których tkano płótna, zaś z nasion wyrabiano olej, który był podstawową omastą w czasie postów. Prace związane z obróbką lnu zaczynały się we wrześniu, ale trwały całą jesień i zimę.
Kolejnym ważnym wrześniowym wydarzeniem w gospodarstwie było rozpoczęcie zasiewów ozimin. W tradycji ludowej początkiem jesiennych zasiewów był dzień Matki Boskiej Siewnej przypadający 8 września. W kościele tego dnia obchodzone jest święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Powszechnie uważano, że tego dnia należy obsiać choć kawałek pola ziarnem z bukietów święconych na Matki Boskiej Zielnej, aby zapewnić sobie dobry plon.
W połowie września rozpoczynano zbiór ziemniaków, czyli wykopki. Na zakończenie prac wspólnie świętowano paląc na polach ogniska, piekąc ziemniaki oraz skacząc przez ogień.
Przed końcem września pszczelarze powinni zakończyć przygotowywanie uli na zimę. Również na koniec miesiąca na terenach górskich w dniu świętego Michała (29 września) zgodnie z tradycją rozpoczynał się jesienny redyk, czyli zakończenie wypasu owiec.
WEM
