Kuchnia Podlasia, Warmii i wschodniego Mazowsza przejęła litewskie tradycje od czasów, gdy prowadził tędy szlak Wielkiego Gościńca Litewskiego. Po II wojnie światowej osiedliło się tu wielu Litwinów, Białorusinów i Ukraińców. Stąd też w lokalnej kuchni widać wpływy wschodnich sąsiadów: litewskie, białoruskie, a nawet tatarskie. Sztandarowe danie Sejneńszczyzny i Suwalszczyzny to kartacze, owalne kluski ziemniaczane z nadzieniem mięsnym, zwane też cepelinami, a na Litwie trudną do wymówienia nazwą didžkukuliai. W Olecku uważa się je za miejscowy specjał, a w Gołdapi organizowany jest coroczny festiwal kartacza.
Prym na ścianie wschodniej wiodą dania ziemniaczane, a wśród nich ziemniaczana babka i jej liczni kuzyni: kiszka ziemniaczana, kugiel i soczewiaki. Wszystko to polane obficie skwarkami, czasem z dodatkiem grzybów. Trudno wyobrazić sobie kuchnię pogranicza bez blinów – rodzaju naleśników z dodatkiem mąki gryczanej, podawanych na słodko lub słono. Niespotykany w innych regionach kaloryczny przysmak to sało, czyli prasowana, peklowana, przyprawiana słonina, podawana do pieczywa w cienkich plasterkach. Charakterystyczne dla regionu są też długo dojrzewające i suszone wędliny, z kindziukiem na czele. Sławę zyskały sery korycińskie z rejonu Biebrzy, ale i w innych częściach regionu produkuje się sery długo dojrzewające i zagrodowe, z mleka krowiego i koziego. A jeśli już mowa o mleku, warto odwiedzić Muzeum Mleka w Grajewie, na granicy Podlasia i Mazur – tu dowiemy się wiele o właściwościach mleka, jego historii, a nawet miejscu mleka w sztuce.
Słodkie specjały regionu to sękacz, pieczony nad ogniem na obrotowym rożnie polewanym płynnym ciastem i mrowisko – wielowarstwowe ciasto przesypane ziarnkami maku. W okolicach Puszczy Białowieskiej słodką wizytówką kulinarną jest tort o nazwie hajnowski marcinek, równie sławny jak unikalna trawka żubrówka, którą doprawia się wódkę.
Oddzielną częścią tradycji regionalnej jest kuchnia Tatarów, którzy osiedlali się w Wielkim Księstwie Litewskim od końca XIV wieku, na mocy przywilejów nadanych przez księcia Witolda. Ośrodkiem muzułmańskiej kultury tatarskiej, również w aspekcie kulinarnym, jest wioska Kruszyniany, którą rozsławił produkt regionalny, rodzaj zapiekanki z mięsem lub z bakaliami – pieriekaczewnik. Kuchnia tatarska to przede wszystkim baranina, podawana choćby w kołdunach z rosołem. Egzotycznie brzmiące nazwy, takie jak kibiny, pieremiacze, cebulniki, jeczpoczmaki, czebureki i manty to rodzaje tatarskich pierogów przyrządzanych na różne sposoby. Słodki czak przesiąknięty miodem przywodzi na myśl dalekowschodnie egzotyczne baklawy.
Na wschodnim Mazowszu, nad Bugiem w okolicach Drohiczyna, wokół Siedlec, Węgrowa i Sokołowa Podlaskiego wciąż żywe są tradycje Wielkiego Gościńca Litewskiego – prowadzi tędy szlak kulinarny o takiej nazwie. Tradycyjne dania kultywowane od lat to ciasto korowaj – o rodowodzie weselnym i lokalny przysmak zaguby, czyli krążki z ciasta pierogowego z ziemniaczanym farszem. W czerwcu na Zamku w Liwie odbywa się Międzynarodowy Turniej Smaków.
