Jego filmy uzyskały 48 nominacji do Oscara, a zdobyły 10 statuetek. Teatr, w którym ogłaszane są nominacje do najważniejszej nagrody filmowej, nosi jego imię. 31 stycznia 1974 r. zmarł Samuel Goldwyn, który jako 16-latek opuścił Warszawę. Na piechotę…
Urodził się 17 sierpnia 1879 roku w Warszawie jako Szmul Gelbfisz, najstarszy z szóstki dzieci Hanny i Aarona Dawida Gelbfiszów. Rodzina mieszkała w dwupokojowym mieszkaniu.
Opuścił Warszawę w 1895 roku, kilka miesięcy przed tym, zanim bracia Lumiere zorganizowali pierwszy w historii komercyjny pokaz kinowy. W wieku 16 lat ruszył pieszo do znajomych matki w… Hamburgu. Tam dostał pracę przy wyrobie rękawiczek, a następnie udał się do ciotki w Birmingham. Pod koniec 1898 roku wylądował w USA, już jako Goldfish.
Pierwszych pieniędzy dorobił się jako dyrektor sprzedaży w firmie handlującej rękawiczkami. Podobno pomogła mu znajomość z pochodzącym z Grodna Meierem Suchowlańskim, który jako Meyer Lansky zasłynął w świecie gangsterskim.
W 1910 r. przeniósł się do Nowego Jorku i zainwestował w kino. Wraz z Jesse Lasky’m nawiązali współpracę z reżyserem Cecilem B. DeMillem i tak powstał „Mąż Indianki” (1914), uznawany za pierwszy fabularny film z Hollywood.
Dwa lata później związał się z braćmi Selwyn. Firmę nazwano Goldwyn Pictures, a Sam ostatni raz zmienił nazwisko, stając się Samuelem Goldwynem. To dla Goldwyn Pictures powstało w 1917 r. słynne intro i logo z ryczącym lwem. W 1923 r. Goldwyn opuścił firmę, sprzedał udziały i został niezależnym producentem. Samo Goldwyn Pictures przekształciło się w Metro-Goldwyn-Mayer (MGM).
Produkował filmy do końca lat 50. (łącznie 139 tytułów). – W tym biznesie jeden pożera drugiego, a mnie nikt nie pożre – miał powiedzieć, kiedy stał się niezależnym producentem.
tom
