Kaplice wydają się być najspokojniejszymi miejscami, przestrzeniami wyciszenia, modlitwy. Są jednak wyjątki. Bardzo ciekawym obiektem niezauważanym na mapie turystycznych atrakcji Polski jest Kaplica Czaszek w Kudowie-Zdroju.
To miejsce przypomina wielkie cmentarzysko. Ściany i sufit kaplicy w całości wyłożone są ludzkimi szczątkami. Doliczyć się tam można trzech tysięcy ludzkich kości. Są to szczątki najrozmaitszych osób, m.in. ofiar epidemii cholery z XVII wieku oraz ludzi zabitych w okresie wojen śląskich toczących się sto lat później.
Pomysłodawcą tak nietypowego wnętrza był miejscowy proboszcz – ksiądz Wacław Tomaszek. Pewnego dnia w 1776 r. w skarpie koło dzwonnicy w pobliżu kościoła ksiądz Tomaszek zauważył ludzkie czaszki i kości. Wezwał grabarza J. Langera i kościelnego J. Schmidta. Razem zaczęli wygrzebywać znajdujące się płytko pod ziemią szczątki. Nie spodziewali się, że natrafią na tak dużą ilość ludzkich kości. Były to kości ofiar wojen na ziemi kłodzkiej.
Ksiądz Tomaszek postanowił wydobyć wszystkie szczątki. Polecił grabarzowi i kościelnemu oczyścić, wybielić kości wraz z czaszkami i zgromadzić je w kaplicy. Ten fakt oraz doznany wstrząs podczas zwiedzania w 1775 r. katakumb w Rzymie zrodził pomysł wybudowania kaplicy ossuarium. Budowę kaplicy wspomaganą przez Leopolda von Leslie rozpoczęto w 1776 r. Po wybudowaniu kaplicy ks. Tomaszek z grabarzem Langerem przez blisko 20 lat zbierali w rejonie Kudowy, Dusznik i Polanicy ludzkie szczątki i gromadzili je. Prace przy wystroju kaplicy trwały do 1804 r. Przejęci spotkaniem z przemijalnością świata i śmierci, ks. Tomaszek i grabarz Langer postanowili, aby po śmierci ich szczątki też spoczęły w tym miejscu.
Podobne zabytki jak ten w Kudowie-Zdroju są w portugalskiej miejscowości Capela dos Ossos oraz w czeskiej Kutnej Horze.
Halina Kossak
