6 sierpnia 1942 r. o godz. 10.00 Niemcy eskortowali z Domu Sierot przy ul. Siennej 16 i Śliskiej 9 grupę dzieci i pracowników oraz wychowawcę Janusza Korczaka – około 200 osób.
Od 22 lipca w ramach ostatecznej likwidacji Getta Warszawskiego codziennie ewakuowano tysiące Żydów, poczynając od szpitali, zakładów opiekuńczych i właśnie domów dziecka. Cała grupa przeszła na plac przeładunkowy – Umschlagplatz, na którym podopiecznych odłączono od ich nauczyciela i załadowano do wagonów. Wszystkich wywieziono do obozu zagłady w Treblince, gdzie zostali uśmierceni w komorach gazowych. Janusz Korczak miał możliwość pozostania w mieście, ale tego nie zrobił. Uznał, że jego obowiązkiem jest pozostać przy wychowankach aż do końca. Nie wyobrażał sobie, że mógłby ich pozostawić samych w tak strasznej dla nich chwili.
Janusz Korczak (pseudonim literacki – właściwe nazwisko Henryk Goldszmit), pedagog, publicysta, pisarz, lekarz, urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 w Warszawie, w rodzinie adwokata Józefa Goldszmita ożenionego z Cecylią z Gębickich. W 1905 r. uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach do 1912 r. pracował jako lekarz w Szpitalu dziecięcym im. Bersonów i Baumanów, następnie (1912–1942) kierował Domem Sierot dla dzieci żydowskich. W 1919 r. przyłączył się do tworzenia Naszego Domu w Pruszkowie, w 1928 r. – w Warszawie. We wszystkich placówkach starał się realizować swój system pedagogiczny, który polegał na łączeniu zasady kierowania dzieckiem z wymaganiami dotyczącymi ich samodzielności. Popularyzował swoje idee wychowawcze. Jest autorem wielu publikacji, m.in. Dzieci ulicy (1901), Koszałki Opałki(1905), Mośki, Joski i Srule (1910), Król Maciuś Pierwszy (1923), Kiedy znów będę mały (1925), Prawa dziecka do szacunku (1929), Senat szaleńców (1931), Pedagogika żartobliwa (1933), Kajtuś czarodziej (1935).
WL
muzhp.pl
