Nawet nie wszyscy miłośnicy fauny i flory wiedzą, że w Polsce jest tylko jedno samodzielne muzeum przyrody, bo pozostałe – nawet bardziej znane – działają w ramach ośrodków uniwersyteckich, parków narodowych czy krajobrazowych lub są oddziałami większych muzeów. Wyjątkiem jest Muzeum Przyrodnicze w Jeleniej Górze.
Tym miejscem zachwycają się wszyscy bez względu na wiek czy poziom wiedzy. Obiekt mieści około 50 tys. eksponatów. Są tam owady, muszle, skały, minerały i skamieniałości, preparaty ptaków, ryb, płazów i gadów, odlewy grzybów, ule, rogi i poroża, przekroje drzew, zielniki i suszki. Ekrany multimedialne pozwalają poznać ruch i głos prezentowanych zwierząt. Powodzeniem cieszy się prezentacja świata orientu. Wejścia do muzeum chroni dermoplastyczna figura Liczyrzepy.
Większość eksponatów ma ponad 100 lat i jest ściśle związana z historią rodu Schaffgotchów, który władał niegdyś okolicą. Kolekcja, którą przez wieki gromadziła ta bogata rodzina, okazała się szalenie imponująca. Sama wystawa ptaków liczyła około 4,000 gatunków, zebrano tysiąc gniazd, 75 tys. jaj, 13 tys. motyli, chrząszczy i innych owadów. Zbiory gromadzone przez kilkaset lat zwano „Skarbcem Śląska”. Po II wojnie światowej znaczną część eksponatów i zbiorów bibliotecznych (księgi, dzieła sztuki, grafiki, czasopisma, dokumenty, militaria, numizmatyka, przyroda) wywieziono do ponad 30 muzeów, archiwów i bibliotek w całym kraju.
Początkowo obecne Muzeum Przyrodnicze mieściło się w Długim Domu (część dawnego klasztoru cysterskiego, obecnie mieści się tam hotel Uzdrowiska Cieplice), a w 1967 r. zostało przeniesione do Pawilonu Norweskiego. Oprócz zbiorów chronionych pod dachem są też wystawy plenerowe. To idealne miejsce na rodzinne, indywidualne czy szkolne wycieczki i odciągnięcie chociaż na chwilę najmłodszych (siebie również) od cyfrowego świata.
Halina Kossak
